Değerli asistanım Sabiha Kocabıçak Tolstoy’un İnsan Ne ile Yaşar¹  kitabını okumuş, özetlemiş, bana yollamış. Orada bir kadının birbirine iki su damlası kadar benzeyen ikizleri emzirişi anlatılıyor. Kadının kendi bebeği doğumdan sonra ölüyor ve ikizler kendi çocukları oluyor. Çektiği sıkıntılar yerine kadın şöyle konuşuyor: “Kendi çocuğum olmadı, bu küçükler olmasa hayata zor dayanırdım, onları öyle çok seviyorum ki, benim her şeyim bu ikizler.”

Tolstoy kitaptakilerin ağzıyla şu fikri dile getiriyor: “O günahsız yavrular sağ kaldıysa annelerinin özeni sonucu değil onları hiç tanımamasına kaşın merhamet edip sevgi besleyen bir kadın var diyeydi. İnsanların tümü kendilerini nasıl rahat ettireceklerini düşünerek değil, insanlara verdikleri sevgiyle var kalırlar, hayatta kalmak sevgiyle (ve merhametle) mümkündür.” (s. 26)

Ve bunları okuyunca içim aydınlandı. Şimdi içim biliyor ki;

Ben ve Sen bilinci, korku ve öfkeyle, Biz bilinci sevgiyle beslenir, varolur.

Doğan Cüceloğlu (28.02.2014)

¹Tolstoy. İnsan Ne İle Yaşar. İstanbul: Alkım Yayınevi

Diğer gözlemler için tıklayın...